ဘုရားကို အတုလပ္၍ ကိုးကြယ္ေသာသူတို႔ကို မိစၧာဒိဌိဟုဆိုသည္ကိုျပျခင္း။

ဘုရားအတုကို လုပ္၍ မကိုးကြယ္အပ္ေၾကာင္း၊ ဆြမ္းကြမ္း အစရွိေသာ အရာတို႔မွစ၍ မလႉအပ္ေၾကာင္းကို၊ ဒိဌိ၀ိေသာဓနီက်မ္း၌ ျပဆိုသည္မွာ။ ။အတုလ ဘဂ၀ေတာ၊ သေကၠာယပူဇာစ အနိစၥသဇီ၀ေကာ၊ အနိစၧိ၀ေကာ၊ ဂႏၱံကာေယ၊ ဂုႆီတ၊ ပိ႑ပါဒံ အလကၠဋဴပဒါနံ သတၱအေႏၱာမိစၧာဒိဌိ။ ။ဟူ၍ ပါဠိလာရွိသည္ကို ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ရလွ်င္။ ။အတုလဘဂ၀ေတာ၊ အတုမရွိေသာ ျမတ္စြာဘုရားကို။ အတုလုပ္၍ ကိုးကြယ္ျခင္း။ အနိစၥ၊ အၿမဲမရွိေသာ။ သဇီ၀ေကာ၊ သဇီဘ၀မွ။ အနိစၧိ၀ေကာ၊ အဆံုးဘ၀သို႔။ ဂႏၱံ၊ ေျပာင္းသြားေသာ။ ကာေယ၊ ကာယတည္းဟူေသာ၊ အေလာင္းက်န္ကို။ ဂုႆီတ ပိ႑ပါဒံ၊ ဂုႆီထမင္း၊ ဂုႆီဟင္းတို႔ျဖင့္။ အလကၠဋဴပ
ဒါနံ၊ လက္မကြာ ေပးလႉျခင္းအမႈကိုျပဳေသာ။ သတၱအယူတည္း။ ။ ၎ျပဆိုေသာ အဓိပၸါယ္မွာ အစိေႏၱယ အပေမယ အရွင္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ၊ အတုမရွိသည့္ ျမတ္စြာဘုရားကို၊ အတုသဏၭာန္ လုပ္၍ ကိုးကြယ္ျခင္း။ ထို႔အျပင္မွ တပါး ဤေလာက အတြင္းမွာ၊ လူထက္မျမတ္ေသာ အရာဌာနတို႔ကို လူထက္အျမတ္ထား၍၊ ရိုေသစြာျပဳလုပ္ပူေဇာ္ျခင္း၊ တမလြန္ ဘ၀သို႔ ေျပာင္းသြားေသာ လူေသ၏ ကာယအေလာင္းကို၊ ထမင္း၊ ဟင္းလက္မကြာ အစရွိေသာအရာတို႔ျဖင့္ ေကၽြးေမြးျခင္း၊ လူရွင္ကဲ့သို႔ ေကၽြးေမြးျခင္း၊ ေပးကမ္းလႉဒါန္းျခင္း ျပဳလုပ္ျခင္းအမႈတို႔သည္၊ မသိေသာ ပုထုဇဥ္ သတၱ၀ါတို႔၏ မွားေသာ မိစၧာဒိဌိ အယူႀကီးပင္ျဖစ္ေလေတာ့သည္ဟူ၍ ဆိုလိုျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဂုႆီထမင္း၊ ဂုႆီဟင္းဆိုသည္မွာ ေရွးအခါက ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္၊ လူေသလွ်င္၊ လူေသကို ေကၽြးေမြးဘို႔ရာ လူေသ၏ အဘို႔အလို႔ငွါသက္သက္ျဖင့္  ဖိုခေနာက္ႏွစ္လံုးႏွင့္ တယ္ခ်က္ေသာ ထမင္းဟင္းတို႔ကို  ဂုႆီထမင္း၊ ဂုႆီဟင္းဟူ၍ ေခၚသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ကား ထိုကဲ့သို႔ေသာ လူေသအဘို႔ သတ္သတ္ခ်က္ျပဳျခင္း မျပဳလုပ္ၾကေတာ့။ သို႔ေသာ္လည္း လူရွင္စားဘို႔ရာ ခ်က္ျပဳတ္ေသာ ထမင္းဟင္းထဲက ယူ၍ လူေသကို ထမင္းခြက္ထဲ့ေသာအရာမ်ားကို အလြန္ရိုင္းေသာ ျမန္မာေတာရြာတို႔၌ ေတြ႔ျမင္ရေသးသည္။ ဤကား မွားေသာ မိစၧာအယူျဖစ္သည္ကို ျပလိုက္သည္။ ။၎ေဖၚျပခဲ့ေသာ ဒိဌိ၀ိေသာဓနီက်မ္းသည္ ဇင္းမယ္က ျပဳေသာက်မ္းျဖစ္သည္၊ ၎က်မ္းႏွင့္တကြ၊ ေသာတတၳဂီနိဒါန္း၊ ဇာတတၳဂီနိဒါန္းမ်ားကို၊ အခ်ိဳ႔ေသာ ရဟန္းဆရာတို႔သည္၊ မိမိတို႔သေဘာႏွင့္ မတိုက္ဆိုင္ေသာေၾကာင့္။ သံဃာရတနာတင္ က်မ္းမဟုတ္ဟူ၍ ဆိုၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုရဟန္းတို႔သည္ ဆိုသည့္အတိုင္း မဟုတ္ႏိုင္ရာ၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္၊ ၎ေဖၚျပခဲ့ေသာ က်မ္းသံုးက်မ္းတို႔ကို ေ၇းသားျပဳစုေသာ ရွင္စူဠဗုဒၶေပသ၏ နာမည္သည္၊ သဃၤာရတနာတင္ေသာ စာရင္းတြင္ပါ၀င္ေသာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ ၎က်မ္းတို႔သည္ သဃၤာရတနာတင္ရာတြင္ မပါဟု မဆိုႏိုင္ရာ။ ျမန္မာ ရွင္ဘုရင္ အဆက္ဆက္လက္ထက္တို႔၌၊ ျမန္မာဘုန္းႀကီးရဟန္းတို႔သည္၊ မိမိတို႔ အတၱမေနာမဟိ၊ အယူ၀ါဒရွိသည့္အတိုင္း၊ က်မ္းဂန္ျပဳျပင္စီရင္ျပီးလွ်င္၊ ရွင္ဘုရင္ဆရာ၊ သာသနာပိုင္ဆရာႏွင့္တကြ မိမိတို႔၏ အယူ၀ါဒကို အမ်ားလိုက္နာဘို႔ရန္ က်ိဳးစားတတ္ၾကသည္။ ျမန္မာ ရွင္ဘုရင္မ်ားလည္း၊ မိမိတို႔ဆရာတတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မတတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ သဃၤာရာဇာသာသနာပိုင္ တင္ေျမာက္တတ္ၾကသည္၊ အခ်ိဳ႔ေသာ ဘုန္းႀကီးမ်ားကလည္း မိဖုရားမ်ားကို အမွီျပဳ၍ မိမိတို႔ ဂုဏ္သတင္းကို ပ်ံပြားေစသည္။ ရဟန္းရွင္လူအမ်ားတို႔ကလည္း၊ ရင္ဘုရင္မိဖုရားတို႔၏ မ်က္ႏွာကိုလိုက္၍၊ မစစ္ေဆးမေတြးေတာပဲ၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္သက္၀င္၍ေနၾကသည္။  အခ်ိဳ႔ေသာ ရဟန္းပုဂၢိဳလ္တို႔မူကား မွန္သည္၊ မွားသည္ သိေသာ္လည္း ရွင္ဘုရင္၏ ရာဇျပစ္ဒါဏ္ကို ေၾကာက္ရႊံ႔ေသာေၾကာင့္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ မေဟာ မေျပာ၀ံ့၊ မိမိအယူ၀ါဒႏွင့္သာ တိတ္တိတ္ေနခဲၾကရေလသည္။ ယခုတိုင္ ရုပ္တုေစတီတို႕ကို ရွိမခိုးေသာ ဘုန္းႀကီး ရဟန္းတို႔ကိုလည္း မကိုးကြယ္၊ ပရမတၳဟူ၍ အေခၚခံေနေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားလည္း ရွိေနၾကၿမဲပင္ျဖစ္သည္။ 

Posted in: ဗုေဒၶါ၀ါဒ