အဘိဓမၼာနည္းအားျဖင့္။
႐ူပႏွင့္ အ႐ူပကို၊ ဘဝ၌သြင္း၍ ဣသာႏွင့္ မစၦရိယာကိုသြင္း၍ ေရတြက္သည္။
ခရစ္ယာန္။ ။ သမၼာက်မ္းစာ၌၊ လူအစ ဘုရားသခင္က ျဖစ္ေၾကာင္း။ ဘုရားသခင္သည္၊ က ၁း၂၆၊၂း၇၌ ေျမမႈန္႔ျဖင့္ လူကိုဖန္ဆင္း၍ လူ၏ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ဇီဝအသက္ကို မႈတ္ေတာ္မူလွ်င္၊ လူသည္ အသက္ရွင္ေသာ သတၱဝါျဖစ္ေလ၏။ လူကိုဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းေတာ္မူေၾကာင္း။ ဖန္ဆင္းစကတည္းကပင္၊ လူသည္ ဇာတိအားျဖင့္၊ ရုပ္၊ နာမ္ ႏွစ္ပါးရွိေသာ သတၱဝါျဖစ္ေၾကာင္း။ နာမ္သည္၊ ဘုရားသခင္ထံေတာ္မွ လာ၍ ရုပ္သည္ ေျမကျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ဇာတိႏွစ္ပါးရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေၾကာင္း က်မ္းသက္ေသတို႔ကား မႆဲ ၁၀း၂၀။ မာ ၁၄း၃၈။လု ၁၂း၂၂။တမန္ေတာ္ ၂း၂၇။ ေရာမ ၂း၂၈-၂၉။ ၁ ေကာ ၅း၃-၅၊၆း၁၆၊ ၇း၃၄။ ၂ ေကာ ၇း၁။ ေကာေလာသဲ ၂း၅။ ေဟရွာယ ၁၂း၉။ ယာ ၂း၂၆။ ၁ ေပတရု ၂း၁၁၊၃း၁၈၊၄း၁၉ တို႔တြင္ၾကည့္ပါေလ။
ခ။ ကမၻာဦးသူတို႔ မိန္းမ၊ ေယာက်ၤားျဖစ္ျခင္း။
ကမၻာဦးသူတို႔သည္၊ ပီတိတည္းဟူေသာ အစာကိုမွီဝဲလွ်က္၊ အသက္အသေခ်ၤယ် လြန္ၿပီးမွ၊ ေျမတြင္ ဟိုမွာတကြက္၊ သည္မွာတကြက္ ေပၚထြက္ေသာ ေျမဆီကို ( ရသ ပထဝီ) တေယာက္ေသာသူသည္၊ လက္ေခ်ာင္းျဖင့္ ယူ၍စား၏။ ထိုေျမဆီသည္ တေသာင္းခုႏွစ္ေထာင္ေသာ အေၾကာမတို႔ကိုႏွံ႔၍ တည္၏။ ထိုသူ၏ အတုကို တပါးေသာ သူတို႔လည္းလိုက္၍ျပဳ၏။ ထိုအခါ ဇီဝွါဝိညာဥ္သည္ျဖစ္ေလ၏။ ထိုသူတို႔ တပ္ေသာတဏွာစိတ္တို႔ေၾကာင့္၊ မိမိတို႔၏ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါသည္ ကြယ္၍၊ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္သြားျခင္းငွါလည္း မစြမ္းႏိုင္ကုန္။ သူတို႔၏ ကိုယ္သည္လည္း၊ ေဖါက္ျပန္ခဲ့သည္ႏွင့္ ၊ အခ်ိဳ႔တို႔သည္၊ အဆင္းလွကုန္၏။အခ်ိဳ႔တို႔သည္၊ အဆင္းမလွကုန္။ အဆင္းလွေသာသူတို႔သည္၊ မလွေသာသူတို႔အား ကဲ့ရဲ့႐ႈတ္ခ်ၾကကုန္၏။ ထို႔ေနာက္မွ ေျမဆီ ( ရသပထဝီ)သည္ ကြယ္ေလ၏။ ထိုေျမဆီေနာက္၊ ေျမမွ အလိုလိုေပၚေပါက္လာေသာ မိႈသဏၭာန္ေျမလႊာ (ဘူမိပပၸဋက) သည္ထင္ရွားျဖစ္၏။ ထိုေျမလႊာကိုပင္ စားလွ်က္ေနၾကကုန္၏။ ထိုအခါ၊ ထိုသူတို႔သည္၊ အလြန္မာန္မူ၍ အဘိမာနျဖင့္၊ တပါးေသာ သူတို႔ကို ခ်ိဳးဖဲ့ၾကကုန္သည္ျဖစ္၍၊ ေျမလႊာသည္ ကြယ္ျပန္ရာ၊ အလြန္ခ်ိဳေသာ ႏြယ္ ( ပဒါလတာ) ကိုစားၾကကုန္၏။ ထိုႏြယ္ခ်ိဳကြယ္ျပန္ေသာအခါ၊ ဆန္လံုးသက္သက္ျဖင့္ သီးေသာ သေလးဆန္ကိုယူ၍စားၾကကုန္၏။ ထိုသို႔ရုန္႔ရင္းေသာ သေလးဆန္ကိုစားသျဖင့္၊ ၄င္းအစာ၏ စြန္႔ပစ္ရာ၊ ဝစၥမဂ္ပသာဝမဂ္တို႔သည္ ထင္ရွားေပၚလွ်က္ ဣတၴိလိင္၊ပုလႅိင္တည္းဟူေသာ မိန္းမ၊ ေယာက်ၤားတို႔၏ သဏၭာန္သည္ ထင္ရွားျဖစ္ေလ၏။ ထိုအခါ ေယာက်ၤားသည္ မိန္းမကို၄င္း၊ မိန္းမသည္ ေယာက်ၤားကို၄င္း၊ အခါေလးျမင့္ တစိန္းစိန္းၾကည့္႐ႈသျဖင့္၊ ကာမရာဂ စိတ္တို႔သည္ အားႀကီးစြာ ျဖစ္ေပၚလာသျဖင့္၊ ေမထုန္အမႈကိုျပဳၾကကုန္၏။ ထိုအမႈကိုျမင္ေသာ ပညာရွိတို႔သည္ စက္ဆုပ္သျဖင့္၊ တံေတြးျဖင့္ေထြးျခင္း၊ျပာ၊ခဲတို႔ျဖင့္ပစ္ေပါက္ျခင္း၊ ကဲ့ရဲ့ျခင္းကိုျပဳၾကကုန္၏။ ထိုအခါ ကြယ္ဝွက္လိုေသာငွါ၊ အိမ္ယာေဆာက္ျခင္းျပဳလုပ္၍ မိမိတို႔အဂၤါကို ဖံုးလႊမ္းဘို႔ရာလည္း၊ ကပၸရုကၡတည္းဟူေသာ ပေဒသာပင္မွ အဝတ္တို႔ႏွင့္ ကိုယ္ကိုဖံုးလႊမ္းၾကေလ၏။
မုေလးပြင့္ကံုး၊ ပုလံုးျပံဳးသို႔၊ ဆန္လံုးျဖဴဆြ၊ လြရရြကို၊ ေယာက္မမီးေရး၊ မေမႊမခ်က္၊ ေက်ာက္ဆံုထက္၌၊ တင္လ်က္အိုးျပည့္၊ ထည့္၍ထားခါ၊ စားလိုရာလွ်င္၊ ရသာေထြျပား၊ ပ်ံရွားႀကိဳျဖည္း၊ မလည္လူးလစ္၊ မတူးခ်စ္တည့္၊ မူးယစ္မိုက္ရီ၊ ႏွင္းဆီရုန္႔ရင္း၊ ထမင္းအစာ၊ ဩဠာရိက၊ အဟာရေၾကာင့္၊ မုတၱကရီ၊ တူျပိတခ်ိန္၊ ပုရိသိန္ႏွင့္၊ ဣတၴိေျႏၵ၊ အေနထင္ရွား၊ေယာက်ၤားမိန္းမ၊ ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ္၊ တပါးလိုဟိတ္၊ တကိုယ္ညိတ္လ်က္၊ ယိုဖိတ္လုနီး၊ ရႈမၿငီးတည့္၊ အဘီးနႏၱ၊ ဝိကၡမၻျဖင့္၊ ဈာန္မွအဟုန္၊ ေလ်ာျပတ္ကုန္ေသာ္၊ ေမထုန္ဗလာ၊ ရာဂရမၼက္၊ ႀကီးပြားဝက္၍၊ မိုက္မ်က္မေလ်ာ္၊ ကာမေဘာ္ကို၊ မသူေတာ္မူ၊ ခ်င္းခ်င္းျပဳဟု၊ တစုတေဝး၊ လူဗိုလ္ေလွးတို႔၊ ႏြားေခ်းေျခာက္စုန္႔၊ ျပာမႈန္႔ေျမေရ၊ လႊင့္ပစ္ေတြ၍ တန္ေတြတြက္တြက္၊ က်ိန္စာရြက္သည္။ ။ လက္လႊက္ေျမာက္ခ်ီပစ္ႀကဲတည္း။
လြရရြ---ျဖဴသည္။
ဩဠာရိက---ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းသည္။
အာဟာရ---အစာ
မုတၱကရီ---က်င္ငယ္၊က်င္ႀကီး။
ပုရိသိန္---ေယာက်ၤား။
ဣတၴိ---မိန္းမ။
မွတ္ရန္။ ။ အဆင္းလွျခင္း၊ အရုပ္ဆိုးျခင္း၊ မာန္မူးျခင္း၊ တဏွာေလာဘ၊ ေဒါသတို႔သည္၊ အစာအာဟာရ တည္းဟူေသာ ေျမဆီ၊ ေျမလႊာစားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုဆို၏။
ကမၻာဦးသူတို႔သည္၊ ရသပထဝီ တည္းဟူေသာ၊ ေျမဆီက စ၍ သေလးဆန္ကို စားျခင္းအားျဖင့္၊ ဘုန္းတန္ခိုး ကြယ္ေၾကာင္း၊ကိုယ္ေရာက္ကိုယ္ဝါ ကြယ္ေၾကာင္း၊ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ မသြားႏိုင္ေၾကာင္းဆိုခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ယခုဘဒၵကမၻာ၌ ေပၚထြန္းကုန္ေသာ ဗုဒၶေလးဆူႏွင့္ ဂဂၤါဝါဠဳမကေသာ ထိုထို ဘုရားတို႔သည္ သေလးဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးလွ်က္၊ ဘုန္းတန္းခိုးမကြယ္ဘဲ၊ ျပည့္စံုၾကသည္ကိုလည္း ဆင္ျခင္ရန္ မေမ့သင့္ေပ အဘယ့္ေၾကာင့္ပါနည္း။
ခရစ္ယာန္။ ။ ထိုသို႔ ဘုရားသခင္သည္ မိမိပံုသဏၭာန္ေတာ္ႏွင့္အညီ လူေယာက်ၤား၊ လူမိန္းမကို ဖန္ဆင္းေတာ္မူ၏။ က ၂း၂၇။ ထာဝရ အရွင္ဘုရားသခင္ကလည္း၊ ေယာက်ၤားသည္ တေယာက္တည္း မေနေကာင္း၊ သူႏွင့္ေတာ္ေသာ အေထာက္အမကို သူ႔အဘို႔ငါ လုပ္မည္ဟု အၾကံေတာ္ရွိ၏။ က ၂း၈။
ထိုအခါ ထာဝရအရွင္ ဘုရားသခင္သည္၊ လူကိုႀကီးေသာ အိပ္ျခင္းျဖင့္ အိပ္ေစေတာ္မူ၏။ လူသည္အိပ္ေပ်ာ္စဥ္၊ နံရိုးတေခ်ာင္းကို၊ ဘုရားသခင္ထုတ္ၿပီးလွ်င္၊ ထိုအရိုးအစား၊ အသားကို ေစ့စပ္ေတာ္မူ၏။ ထာဝရအရွင္ ဘုရားသခင္သည္ လူထဲကထုတ္ေသာ နံရိုးျဖင့္ လူမိန္းမကို ဖန္ဆင္းေတာ္မူ၍၊ လူရွိရာသို႔ေဆာင္ခဲ့ေတာ္မူ၏။ ကမၻာဦးက်မ္း ၂း၂၁။
