ကမၻာပ်က္ျခင္း သံုးပါး။
သတၱသတၱအဂၢိနာဝါရ၊ အဌေမအဌေမေဒကာ၊ စတုသဌိယဒါပုဏၰာ၊
ဧေကာဝါယုဝါေရာသိယာ။ ။သတၱသတၱဝါရ၊ ခုႏွစ္ႀကိမ္ ခုႏွစ္ႀကိမ္။ အဂၢိနာ၊
မီးျဖင့္။ ေလာေက၊ ေလာကသည္။ ဝိနႆိ၊ ပ်က္၏။ အဌေမ အဌေမ၊ ရွစ္ႀကိမ္
ရွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ ကမၻာ၌။ ဝါ၊ ကမၻာသည္။ ဒကာဒေကန၊ ေရျဖင့္။ ဝိနႆိ၊ပ်က္၏။
ယဒါ၊ အၾကင္အခါ၌။ စတုသဌိ၊ ေျခာက္ဆယ္ ေလးကမၻာသည္။ ပုဏၰာ၊ ျပည့္ကုန္၏။ တဒါ၊
ထိုအခါ၌၊ ဧေကာဝါယုဝါေယာ၊ ေလဖ်က္ေသာ ကမၻာတႀကိမ္သည္။ သိယာ၊ ျဖစ္ရာ၏။ ပမာ၊
ေငြတက်ပ္တြင္၊ ပိုက္ဆံ ေျခာက္ဆယ့္ေလးျပားရွိရာ၊ တျပား တျပားကို
မီးဖ်က္ေသာကမၻာအမွတ္ အသားထား၍၊ ရွစ္ျပား ရွစ္ျပားေျမာက္ တမူးေစ့ေသာ
အခါတိုင္း၊ ေရဖ်က္ေသာ ကမၻာမွတ္။ အဆံုး ေျခာက္ဆယ့္ေလးျပားေစ့၍
ေငြဒဂၤါးတက်ပ္ကား ေလဖ်က္ေသာ ကမၻာမွတ္ေလ။ ဤသို႔အားျဖင့္။
၁။ ေတေဇာသံဝ႗၊ မီးျဖင့္ဖ်က္အံငွါ၊ ေနတစ္ဆင္းမွစ၍၊ ခုႏွစ္ဆင္းတိုင္
ထြက္သျဖင့္၊ ေျမႀကီးသည္ အၾကြင္းအက်န္မရွိ၊ အထက္ေကာင္းကင္ႏွင့္၊ ေအာက္
ေကာင္းကင္ တစပ္တည္းျဖစ္ေအာင္ ပ်က္ေလသည္ဟု သတၱဂၤုတၱသူရိယသုတ္၌လာ၏။
၂။ အာေပါသံဝ႗၊ ေရျဖင့္ဖ်က္ျခင္း။ ရွစ္ႀကိမ္ေျမာက္၌တႀကိမ္၊ ေရျဖင့္
ဖ်က္ေသာအခါ၊ အလြန္ခါးေသာ ငန္းေသာ မိုးႀကီးရြာ၍၊ စၾကာဝဠာ
မဟာေလာကဓါတ္ႀကီးကို အကုန္ေၾကမြေစၿပီးလွ်င္၊ အရည္ျဖစ္ေစ၍ ပ်က္ေလ၏၊
၃။ ဝါေယာသံဝ႗၊ ေလျဖင့္ဖ်က္ျခင္း၊ ေျခာက္ဆယ္ေလးႀကိမ္မွာ တႀကိမ္၊
ေလျဖင့္ဖ်က္ေသာအခါ၊ အလြန္ျပင္းထန္ေသာေလတို႔သည္ ထ၍၊ စၾကာဝဠာ
မဟာပထဝီေျမႀကီးကို အစိတ္စိတ္ကြဲေစလွ်က္၊ ျမင့္မိုရ္ေတာင္မင္းကိုလည္း
ေၾကမြေစလွ်က္။ အလံုးစံုကြယ္ေပ်ာက္လြင့္ေစ၍၊ အထက္ေအာက္ေကာင္းကင္တစပ္တည္းသာ
စပ္လွ်က္၊ ဟင္းလင္းအျပင္ ေကာင္းကင္အမိုက္ႀကီးသာ အတိျဖစ္ေလ၏။
မွတ္ရန္။ ။ အဂၢိနာတႆရာေဟဌာ၊ အာေပနသုတကိဏွေတာ၊ ေဝဟပၹလေတာဝါေတန၊ ဧဝံေလာေကာ
ဝိနႆတိ။ ။အာဘႆရာ၊ အာဘႆရဘံုမွ။ ေဟေဌာ၊ ေအာက္၌။ အဂၢိနာ၊ မီးျဖင့္။ ဝိနႆတိ၊
ပ်က္၏။ သုဘကိဏွိေတာ၊ သုဘကိဏွိ ဘံုမွ။ ေဟဌာ၊ ေအာက္၌။ အာေပန၊ ေရျဖင့္။
ဝိနႆတိ၊ ပ်က္၏။ ေဝဟပၹလေတာ၊ ေဝဟပၹိဳလ္ဘံုမွ။ ေဟဌာ၊ ေအာက္၌။ ဝါေတန၊
ေလျဖင့္။ ဝိနႆတိ၊ ပ်က္၏။ ဤသို႔အားျဖင့္၊ မီးဖ်က္ေသာအခါ၊ အာကႆရဘံုေအာက္၊
ေရဖ်က္ေသာအခါ၊ သုဘကိဏွိ ဘံုေအာက္။ ေလဖ်က္ေသာအခါ၊ ေဝဟပၹိဳလ္ဘံုေအာက္
ပ်က္ေၾကာင္းမွတ္ေလ။ ဤကား လြန္ေသာအပိုင္းအျခားတည္း။ ဘံုစဥ္ကို အခဏ္
သင့္ေတာ္ရာတြင္ ျပသသြားပါမည္။ ေခတ္ဝိသယ၊ အနႏၱတြင္ ေရဆကုေဋ၊ တသိန္းေနတို႔၊
မီးေရေလမွတ္၊ သံဝဋ္သံုးျဖာ၊ ပ်က္ခါညီမ်၊ ျဖစ္က်တူၿပိဳင္၊ ရံဆိုင္သီးသီး၊
လြန္ၿပီးပြားဆဲ၊ ထြန္းၿမဲေနာင္လာ၊ တိုက္မ်ားစြာကို၊ ထြဋ္ခ်ာဆံုးမဲ့၊
ဥာဏ္ျဖင့္ခ်ဲ႔လည္း၊ ၿပဲ့ၿပဲ့ေလးအင္၊ ကပ္သာျဖင့္ခဲ့၊ ပလိပ္စားေအးခ်င္း၊
ေလာင္ဘက္ပ်က္ဘက္ စၾကာဝဠာ ကုေဋတသိန္းျဖစ္သည္။
ဝိသုဒၶိမဂ္အဌကထာ၊ အဘိညာဥ္နိေဒၵသ၊ မ်က္ႏွာ ၄၅။ အပိုဒ္ ၂၄၂။
၁။ ကမၻာပ်က္ျခင္းအေၾကာင္း။
ကႎကရဏာ ဧဝံေလာေကာဝိနႆတိ။ ။ အကုသလကရဏာ အကုသလမူေလဟိ၊ ဥႆေႏၷသု
ဧဝံေလာေကာ ဝိနႆတိ။ ။ အဓိပၸါယ္ကား။ ။ အကုသိုလ္မူလ အေၾကာင္းေၾကာင့္
ပ်က္၏ဟုလာ၏။
၁။ ရာဂမ်ားေသာအခါ မီးဖ်က္ေလ၏။
၂။ ေဒါသမ်ားေသာအခါ ေရဖ်က္ေလ၏။
၃။ ေမာဟမ်ားေသာအခါ ေလဖ်က္ေလ၏။
ဟုျပၿပီးမွ၊ ေကစိဝါဒ တည္းဟူေသာ တပါးေသာသူ၏ အယူဟူ၍။
၁။ ေဒါသမ်ားေသာအခါ မီးဖ်က္၏။
၂။ ရာဂမ်ားေသာအခါ ေရဖ်က္၏။
၃။ ေမာဟမ်ားေသာအခါ ေလဖ်က္၏ဟူ၍ သတၱဂၤုတၱရပါဠိေတာ္၊ သတၱသူရိယ သုတ္၌ ဆိုေလ၏။
ေန ၁ စင္း။ ---အလံုးစံု သစ္ပင္မ်ားေသာ။
ေန ၂ စင္း။ ---ျမစ္ငယ္၊ ထံုးအိုင္ခန္း။
ေန ၃ စင္း။ ---ျမစ္ႀကီးငါးသြယ္ခန္း။
ေန ၄ စင္း။ ---အိုင္ႀကီးငါးသြယ္ခန္း။
ေန ၅ စင္း။ ---သမုဒၵရာ ၄ စင္းခန္း။
ေန ၆ စင္း။ ---ေျမႀကီးႏွင့္ ျမင့္မိုရ္မီးဖိုကဲ့သို႔ အခိုးအလွ်ံျဖစ္။
ေန ၇ စင္း။ ---အကုန္အစင္ ကြ်မ္းေလာင္ကုန္၏။
