ရွင္ေတာ္ေဂါတမသည္ေမတၱာကရုဏာႏွင့္မျပည့္စံုသည္ကိုျပျခင္းအေၾကာင္း ။ ။

ရွင္ေတာ္ေဂါတမသည္ ၀ါႏွစ္ဆယ္ေျမာက္တြင္။ ဂိဇၨကုဋ္ေတာင္မွာသီတင္းသံုးေနစဥ္အခါ။ ေက်ာင္းဒယကာျဖစ္ေသာဗိမၼိသာရမင္းၾကီးသားေတာ္ အဇာတသတ္ မင္းသည္၊ ေ၀သာလီျပည္ကို၊ တိုက္ဖ်က္လုယူမည္ဟုအၾကံအစည္ျပဳလုပ္ေသာအခါတြင္၊ ေတာ္မည္၊ မေတာ္မည္ကိုသိလို၍၊ မိမိမင္းတိုင္ပင္အမတ္ျဖစ္ေသာ၊ ၀ႆကာရပုဏၰားအားေစလြတ္ေစကာေမးေသာအခါ၊ ရွင္ေရါတမသည္၊ အဇာတသတ္မင္းသားအား၊ မတရားေသာအမႈကိုမျပဳေစရန္၊ တရားေရေအးအျမိဳက္ေဆးကိုတိုက္ေကၽြးသင့္ပါလွ်င္ႏွင့္၊ အဇာတသတ္မင္းကိုတိုက္ေကၽြးမျမစ္တားသည့္အျပင္၊ ၎ေ၀သာလီျပည္ကိုအဇာတသတ္မင္းသည္၊ သတိမထားဘဲ တိုက္မည္ကိုစိုးေသာေၾကာင့္။ သတိထား၍ေ၀သာလီျပည္ကိုတိုက္ေစရန္၊ ပရိယာယ္ဥပါယ္တံမ်ဥ္ျဖင့္၊ ၀ႆသာရပုဏၰားအား မွာၾကားလိုက္သည္မွာ၊ ေ၀သာလီျပည္ လိစၧ၀ီျပည္သား၊ မင္းအေပါင္းတို႔သည္၊ အစည္းအေ၀းႏွင့္တကြ တညီတညြတ္တည္းရွိၾကကုန္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္၊ ၎လိစၧ၀ီမင္းတို႔ကိုအဇာတသတ္သည္၊ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္၍ ထိုမင္းတို႔၏အစည္းအေ၀းကိုပ်က္ျပားေစရန္၊ ေရွးဦးစြာမျပဳပါက၊ ၎နည္းမွအပ၊ အဘယ္စစ္လက္နစ္ႏွင့္မျဖိဳခြင္းႏိုင္ေပဟူ၍ ရွင္ေတာ္ေဂါတမကေျဖၾကားေလ၏၊ ထိုစကားကို၀ႆကပုဏၰားသည္။ အဇာတသတ္မင္းသားအားၾကားေလွ်ာက္ေလလွ်င္၊ အဇာတသတ္မင္းသည္၊ ၀ႆကပုဏၰားႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီးလွ်င္။ ၎မင္းသားတို႔၏ အစည္းအေ၀းကိုပ်က္ျပားေစရန္၊ ရွင္ေတာ္ေဂါတမအၾကံေပးသည့္အတိုင္း၀ႆကပုဏၰားကိုေစလြတ္၍။ လိစၧ၀ီမင္းသားတို႔အားပရိယာယ္ျပဳေစ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာစကားတို႔ျဖင့္၊ တေယာက္တျခားစီဂံုးေခ်ာေျပာေသာအခါမင္းသားတို႔သည္ အစည္းအေ၀းပ်က္၍။ မညီမၫြတ္မသင့္မသင့္ရွိေသာအခါ။ အဇာတသတ္မင္းသားသည္၊ ၎ေ၀သာလီျပည္ကိုလက္ရႏိုင္ငံအျဖစ္အျမန္သိမ္းေလ၏။ ရွင္ေဂါတမ၌။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ သစၥာတရားတို႔ႏွင့္မျပည့္စံုဟူ၍ဆိုရျခင္းမွာ၊ အထက္ပါအရာကိုေထာက္၍သိရေပသည္။ ထိုကဲ့သို႔အဇာတသတ္မင္းအား ရွင္ေဂါတမအၾကံေပးေသာအရာသည္၊ ၀စီဒုစရိုက္ေလးပါးတို႔တြင္ မုသာ၀ါဒကံ၏အဂၤါေျမာက္ေလသည္ဟု၊ ဗုဒၶဘာသာဓမၼနိယာမတရားအတိုင္းေကာက္ယူရေပလိမ့္မည္၊ ေကာက္ယူပံုကား။ မုသာ၀ါေဒါတိ၊ မုသာ၀ါဒကံဟူသည္ကား၊ ၀သံ၀ါဒနပုေရာကၡာရႆ၊ ခၽြတ္ယြင္းေစျခင္းအလို႔ငွာအလိုရွိေသာသူ၏၊ အတၱအဥၥနကာ၊ အက်ိဳးစီးပြားကိုဖ်က္ဆီးတတ္ေသာ၊ ကာယ၀စီပေရာက၊ သမုဌာပိကာ၊ ကိုယ္ပေယာဂ၊ ႏႈတ္ပေယာဂကိုျဖစ္ေစတတ္ေသာ၊ အကုသလေစတနာ၊ အကုသိုလ္ေစတနာသည္၊ မုသာ၀ါေဒါနာမ၊ မုသာ၀ါဒမည္၏၊ ေသာ၊ ထိုမုသာ၀ါဒသည္၊ ပရႆ၊ သူတပါး၏၊ အတၱအဥၥနေတာေယ၀၊ အက်ိဳးစီးပြားကိုဖ်က္ဆီးေသာ္သာလွ်င္၊ ကမၼပေဌာ၊ ကမၼပဌေျမာက္၏၊ ဤသို႔ပိဋကတ္၊ ၀ိနည္း၊ သိကၡာပုဒ္တို႔တြင္ျပဆိုေသာေၾကာင့္၊ ရွင္ေတာ္ေဂါတမသည္၊ မုသာ၀ါဒကံႏွင့္မလြတ္ဟုဆိုဖြယ္ရန္ရွိေလသည္။ ၎အျပငါပိဋကတ္ကျပေသးသည္မွာ၊ ရွင္ေဂါတမလက္ထက္၌၊ သာ၀တၳိျပည္ကိုအစိုးရေသာ၊ ပေသနဒီေကာသလမင္းၾကီး၏သားေတာ္၊ ၀ိတဒူပသည္၊ ရွက္စိတ္အားႀကီးေသာေၾကာင့္အဖိုး၏အရာျဖစ္ေသာကပိလ၀တျပည္၊ ရွင္ေဂါတမ၏ညီေတာ္မဟာနာမ္မင္းလက္ထက္၌၊ သာကီ၀င္မင္းမ်ိဳးတို႔ကိုသတ္ျဖတ္တိုက္ခိုက္ရန္၊ သြားေသာအခါ၊ ရွင္ေတာ္ေဂါတမသည္၊ သာ၀တၳိျပည္ႏွင္႔ ကပၸိလ၀တ္ျပည္၏အၾကား၊ လမ္းခရီးဆံုျဖစ္ေသာ ပေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္၌သြား၍ဆီးႀကိဳၿပီးလွ်င္။ သူတပါးတိုင္ႏိုင္ငံကိုေသာ္၎၊ သူတပါး၏ဥစၥာကို၎၊ ကာယပေယာဂအားျဖင့္၎၊ ၀စီပေယာဂအားျဖင့္၎၊ ဖ်က္ဆီးဘို႔ရန္ကိုမဆိုထားႏွင့္၊ မေနာစိတ္မ်ျဖင့္ပင္မျပစ္မွားအပ္ဟူ၍၊ သံုးႀကိမ္းတိုင္တိုင္၀ိတဒူပအား ရွင္ေတာ္ေဂါတမသည္ တရားျပ၍ဆံုးမေလ၏။ ။ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္၌ ၀ိတဒူပသည္၊ ရွင္ေတာ္ေဂါတမ၏စကားကိုနားမေထာင္ဘဲ၊ ကပၸိလ၀တ္ျပည္သို႔သြား၍ သာကီ၀င္မင္းမ်ိုးတို႔အား မဟာနာမ္မင္းႏွင့္အတူ။ သတ္ျဖတ္တိုက္ယူေၾကာင့္ကိုဗုဒၶ၀င္အဌကထာ၊ မဟာ၀င္က်မ္းတို႔တြင္တိုက္ရိုက္ျပဆိုေသာေၾကာင့္၊ ဤႏွစ္ခ်က္ကိုေထာက္၍စဥ္းစားေသာ္။ ၀ိစၧလီမင္းသားတို႔မွာမူကား။ သူ၏အမ်ိဳး၊ သူ၏ဒကာလည္းမဟုတ္ေသာေၾကာင့္၊ ဒါယကာျဖစ္ေသာအဇာတသတ္မင္းသားအား၊ တရားမေဟာမျမစ္တားဘဲေနသည္သာမက၊ လြယ္လင့္တကူႏွင့္ ဒါယကာျဖစ္ေသာအဇာတသတ္မင္းသားသည္။ ေ၀သာလီျပည္ကိုရေစျခင္းငွာ။ ဆႏၵာဂတိလိုက္၍အၾကံေပးသည္ဟူ၍ေကာက္ယူရန္အဓိပၸါယ္ေရာက္ေခ်သည္တကား။ ကပိလ၀တ္ျပည္မွာမူကား။ မိမိေနထိုင္အုပ္စိုးဘူးေသာတိုင္းျပည္လည္းျဖစ္သည္ကတေၾကာင္း။ မိမိညီျဖစ္ေသာမဟာနာမ္မင္းႏွင့္တကြ၊ ေဆြေတာ္စဥ္၊ မ်ိဳးေတာ္ဆက္တို႔ေသေၾကမည္ကတေၾကာင္း၊ ထိုကဲ့သို႔စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္၊ ထိုကဲ့သို႔ေသာအေၾကာင္းႏွစ္ပါးၾကားတြင္၊ ၀ိတဒူပအား တရားေဟေလသည္။ စင္စစ္ ၀ိတဒူပအားငရဲသို႔မေရာက္ေစခ်င္၍ေဟာသည္ကားမဟုတ္ဟူ၍သာဆိုဖြယ္ရန္ရွိေလသည္။ အကယ္၍ ၀ိတဒူပအား ငရဲသို႔မလားေစျခင္းငွာေဟာသည္ဆိုပါက၊ ေဟာရိုးမွန္ပါက၊ အဇာတသတ္မင္းအားလည္း ေဟာၾကားေပးရန္သင့္လွေပေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္၎အေၾကာင္းကိုေထာက္၍၊ ရွင္ေတာ္ေဂါတမ၌ေမတၱာတရားမရွိ၊ ကရုဏာတရားျဖင့္မျပည့္ဟူ၍ကၽြႏ္ုပ္တို႔သိရေလသည္။ ။ဤကားပိဋကတ္က်မ္း၌ျပဆိုသည့္အတိုင္းစစ္ေဆး၍ျပလိုက္သည္။ ယခုစစ္ေဆးဆံုးျဖတ္၍ျပလိုက္ေသာအရာကို။ မစဥ္းစားမဆင္ျခင္လိုုေသာသူတို႔က၎ဆရာစစ္ေဆး၍ျပလိုက္သည္ကို၎။ ထိုအျဖစ္မွန္တို႔ကို၎။ သဃၤရတနာတင္က်မ္းႀကီး၊ က်မ္းခိုင္တို႔တြင္မပါဟူ၍မသိေသာလူၿပိန္းတို႔အေပၚမွာ ၎က်မ္းကိုပ်က္ဆီးေစရန္သေဘာႏွင့္ ကြယ္ရာမွာလူတတ္ႀကီးလုပ္၍ ေျပၾကမည္လားမသိႏိုင္ေတာ့ပါေပ။ ထိုသူတို႔အေျပာကိုမယံုရ။ ၎ျပခဲ့ေသာက်မ္းတို႔သည္၊ သဃၤာရတနာတင္တႀကိမ္မက၊ ေနာက္ဆံုးပဥၥမအႀကိမ္သဃၤရတနာတင္မွာပင္၎က်မ္းစုတို႔ပါ၀င္ေလသည္။ ။

Posted in: ဗုေဒၶါ၀ါဒ